Miłość w strugach deszczu

Widziałem jak biegniesz

pod chmurnym niebem.

Furtka, podwórko,

już stałaś na progu.

Twoje włosy pachniały deszczem.

Jasna skóra lśniła

jak księżyc w tafli jeziora.

Spojrzenie zagubiłem

na mokrej sukience,

co bezwstydnie kreśliła

kształt twojego ciała.

I upadłem w myślach.

Gdzieś przy sercu poczułem

wzburzoną falę piersi.

Na szyi chłód policzka

wiatrem ostudzony.

– Przepraszam za spóźnienie –

szeptałaś cała drżąca.

Na schodach rozgrzewałem

twoje zimne dłonie,

nie szczędząc im ust

tak ciebie spragnionych.

Sługą się stałem

dla twoich sandałów

i mokrego ubrania.

Kochankiem zostałem

wznosząc na piedestale

stęsknionych ramion

piękno kobiecości.

W pocałunkach i pieszczotach

hołd ci oddałem,

przy strugach deszczu szumiących

za otwartym oknem.

Pokój zawarłem

w błagalnym przyzwoleniu.

Pieczęcią moje imię było

na rozedrganych ustach.

Autor tekstu: Lipna Babka

Autor ilustracji: Mrumru

Kopiowanie naszych prac jest dozwolone tylko na warunkach

wolnej od opłat licencji:  LIcencja CC BY – NC 3.0