Haftki

Jego palce drżały. Nie potrafił poradzić sobie z haftkami. Po raz kolejny poczuł się nieudolnym, niezdarnym fiutkiem. Ponownie owa myśl sprawiła mu niesłychaną przyjemność. Gdyby nie okrzyki niezadowolenia Zofii, miałby nawet erekcję. Prawda była jednak taka, że ta erekcja nie była potrzebna żadnemu z nich. Zofia już od dawna nie wzięła nawet w palce jego „małego”, nie mówiąc o cipce. A Jakub dużo bardziej cenił sobie możliwość dokonywania oględzin i wysłuchiwania skrawków opowieści niż możliwość bezpośredniego udziału w akcie kopulacyjnym. Boginię można wielbić, można okazywać jej szacunek i podziw, ale bogini się nie pieprzy.

Bogini alias Zofia nie zawsze rozumiała ten rodzaj zależności, oddzielenie sacrum od profanum. Na szczęście nie przyszło jej na myśl, iż mogłaby nie profanować piczki poza małżeńskim stadłem. Profanowała ją zatem żarliwie na prawo i lewo, urastając dzięki temu do rangi wyżej wspomnianego bóstwa. Początkowo tylko trochę: na dwa palce, na minetkę, na macanko przez majtasy. Jednakże Jakub wcale nie wydawał się być usatysfakcjonowany takim rozwiązaniem. Brakowało mu dowodów, fetyszów. Rozpalona cipa nie była szczytem jego fantazji, ale przekrwiona, zmiędlona pizda jak najbardziej. Właśnie dzięki tej drugiej po raz kolejny mógł przeżyć okres nocnych polucji, młodzieńczego rozmarzenia.

Skup się – powtarzał sobie. – Jeszcze jedna pieprzona haftka i będziesz w domu – nakręcał się. Już teraz czuł jego ostry zapach unoszący się nad kroczem żony. Facet, który ją szturchał musiał być niezłym jebaką.

Ale z ciebie pizduś – wycedziła przez zęby żona. – Kilka haftek sprawia, że guzdrasz się godzinami. Zanurz we mnie te swoje paluchy. Jak myślisz, ile musiałbyś włożyć, żebym miała przyjemność jak z tamtym? Jakub próbował udzielić odpowiedzi trącając nosem częściowo rozpięte body. – Gówno prawda! Na niczym się nie znasz! Myślisz, że trzeba mieć fiuta jak baseball, żeby tak rozruchać cipę? Wcale nie trzeba być posiadaczem wielkiego kutasa, ale nie wystarczy też dźgać bez sensu, jak ty podczas naszego miesiąca miodowego. Wiesz, co to jest rypanie? Taaa, mogłeś, co najwyżej usłyszeć od kolegów. Na przykład od tego, jak mu tam, Karola. Taaa, on potrafi rypać. Karol potrafi sprawić, że pizda się przegrzewa i wystawia podanie o urlop. On nigdy nie ma dosyć, nawet wtedy, gdy jego zraszacz nie może już z siebie wydusić ani kropli. W takich chwilach jak ta, Jakub myślał sobie, że może byłoby lepiej, gdyby bogini była na tyle dostojna, by nie przemawiać do maluczkich. Wtedy mąż – pizduś mógłby skupiać się na tym, na czym potrafił najlepiej. Na daną chwilę byłoby to wsłuchiwanie się w niewinny szept materiału ślizgającego się po drugim skrawku pod wpływem wypływającego z bogini nektaru bogów.

Jakub przymknął oczy wyobrażając sobie jęki jakie towarzyszyły działaniu tej prawie boskiej wyciskarki namiętności, te wszystkie klaśnięcia nagich ciał. A jego pragnienie dojrzewało do tego by pęknąć i oblec się w słowną skórkę. Może kiedyś…Ale jeszcze nie dzisiaj. Wiedział, że kiedyś odważy się i poprosi Zofię, by zabrała go ze sobą. Wtedy mógłby wtulić twarz w świeżo napełnioną cipę, dotknąć ustami brzegu tego osobliwego pucharu. Wtedy usta te toczyłyby do jego ust soki spełnienia. W takim momencie on – Jakub, maluczki poddany, urósłby do rangi zwycięzcy, tego, który bierze wszystko. A może kiedyś nawet zostanie podduszony przez jej rozpulchnioną łechtaczkę, by móc współuczestniczyć w spotkaniu jej napalonej pizdy z jakimś równie napalonym kutasem. Może kiedyś będzie mu dane patrzeć jak wielkie owłosione jaja obijają się o jej zachłanną cipę, jak zmęczony tytan drga wyrzucając ostatnie kleksy ze swojego pióra. Ostatnia haftka puściła odsłaniając rozpalony kwiat występku.

.

Kopiowanie naszych prac jest dozwolone tylko na warunkach  wolnej od opłat licencji:  Licencja CC BY-NC-SA 3.0